بعضی از چراغ ها برای فرار از تاریکی روشن میشن ، امامزاده ی متروک و حاجت نده ای که سالهاست کیلومتر ها دورتر از روستایی رها شده ، فقط برای فرار از تاریکی چراغش روشن میشه ،

بنز فرسوده و خسته ای که گوشه ی یه گاراژ بزرگ خوابیده ، فقط برای فرار از بی هویت بودن پلاک میشه ،

تسبیح 12 دونه ای که گوشه ی جیب آقای مهندس جای پاکت سیگار رو تنگ کرده ، فقط برای فرار از بی دینیه ،فرار از لائیک بودن،

تابلوی "لطفا حجاب اسلامی رو رعایت کنید" ی که سر در یه کافی شاپ تو محله بالا شهر تهران میخ شده ، فقط برای فرار از پلمپ شدنه ، فرار از گیر دادن های الکی بازرس اتحادیه ،

شال قرمزی که در نواحی انتهایی گردن دختر خانم در شُرُف ِ روی زمین افتادنه ، فقط برای فرار از حبس شدن توی وَنِ گشت ارشاده ، فرار از گوش دادن به نصیحت های پیش نماز محله س ،

وجود داشتن یه اتاق 2 در 1 گوشه ی آموزشگاه زبان که بالاسرش نوشته شده "نمازخانه" ، فقط برای فرار از غُر زدن های شاگرد حزب اللهیه که که نزدیک اذان کلاسش تموم میشه ، فرار از اماکنیه که عادت کرده به بهانه ی نبود ِ نمازخانه هر دو هفته یه بار اخطار بده ،

یک فعل هایی ، سِمـَـت هایی ، ژست هایی ، فقط برای فرار از وجود نداشتن هستند ، فرار از عدم وجود ، فرار از بهانه و کلمه ی قدرتمندی به نام "گیر" ، که در صورت عدم وجود داده میشود،

لُبِ کلام ، همه ی این ها را فهمیده ام ، دلیل نبودنشان را ، دلیل بودنشان را ولی خب بد ِ قضیه اینجاست : یک نبودنی هست که نمیفهمم ، یک جورهایی نمیفهمم ، راستش را بخواهی نمیفهمم ، شما که از خودمایید ولی نمیفهمم ، آخر کلام اینکه نمیفهمم ،

میدانم ، آخر یک روز همه ی نبودن ها ، ذبح میشوند ، و ما به مُراد دلمان میرسیم ، به بودن...

.

.

داش مسعود