اصفهان روح است

منتشر شده در صفحه فرهنگی روزنامه تابناک / شماره 41

=====================================

آثار معماری،صنایع دستی،ابنیه تاریخی، همه و همه را که نادیده بگیری ، خودت می مانی و یک بلوار نامتناهی ، که شوق رسیدن به انتهایش ، به دلت انگیزه ، به پایت انرژی و به روحت صفا و طراوت میبخشد.

چند قدم که برداری هوای گذشته از لا به لای شاخه های درختان کنار بلوار با صدای گنجشک های آسمان تلفیق می شود و مینشیند بر جان و روحت ، کافیست گوشی موبایلت را خاموش کنی و به دور از همه ی مشغله های روزمره ات بیایی و روی یکی از همین نیمکت های وسط بلوار بنشینی و فقط بنگری بهانه هایی را که خود نوعی انگیزه اند برای زندگی.

لذت هایی که انگیزه آفرینند ، بهانه آفرینند ، لذت هایی که خالقشان نسیمی روح نواز است و کمی و فقط کمی آرامش!آرامش همین است...

آرامش همینجاست،زیر همین سایه های سرد و خنک درخت های بلوار که به رایگان در اختیارت گذاشته شده اند و بهانه نمیگیرند ، بهانه میدهند..

آرامش جای دوری نیست! بلند می شوی و به راهت ادامه میدهی و بدون اینکه انتظارش را داشته باشی به انتها میرسی ، به مقصد ، به یک اثر تاریخی و معماری که فقط تکه ای سنگ و آجر و مصالح و سیمان نیست ، یک روح است . حال این روح چیست؟ کجاست؟ باید قدم هایت را استوار تر کنی و بیایی میانه های پل خواجو...اصفهان روح است.

.

.

داش مسعود

از عشق پشیمانم و از بغض گریزان!

پ ن : نمیدانم تکراریست یا نه! ولی خب دیگر خورد به ذهنمان ، نوشتیم! باشد که رستگار شویم :)

.

.

داش مسعود